|
zondag 16 juni 2019
om 10.00 uur
Zondagse Eredienst
Voorganger(s): Mw. R. Keijzer- Meeuwse te Voorburg.
Tekst(en): Verschillende lezingen
Ouderling(en): Hr. M. van Sabben en lector Mw. C. Jumelet.
Organist: Hr. L. Eversdijk
Thema: “Verstaanbaar en tot eenheid geroepen”.
U hebt een Liedboek nodig!!!!
OPSTAP
Orgelspel
Welkom door de ouderling van dienst Openingslied: “Kom zing op deze dag, mel. 672, tekst A. Bronswijk:
Kom zing op deze dag met ons het lied van leven.
En deel met ons het licht, de kracht door God gegeven.
Drink met ons uit de bron van water rijk en fris.
Vier mee, beleef het woord dat God met mensen is.
Dat God met mensen is, dát willen wij beamen
in woorden en in daad, met hart en handen samen.
Zijn Geest doorádemt ons, bezielt héél ons bestaan.
God die met mensen is, wil met ons verder gaan.
HET BEGIN
Bemoediging en groet…
… beantwoord met een gezongen groet aan elkaar: “Rond het licht dat leven doet”, vers 1, 2 en 5, lied 287.
Na dit lied gaan we zitten
“Na Pinksteren”
“Anders en toch samen”- eenmalig experiment met woorden en de Grondtoon, m.b.v. deze liederen:
“Dit is de dag die de Heer heeft gemaakt”, lied 632 vers 1
“Lof zij de Heer de Almachtige Koning”, lied 868 vers 1
“Komen ooit voeten gevleugeld mij melden de vrede” (Huub Oosterhuis):
Komen ooit voeten gevleugeld mij melden de vrede
daalt over smeulende aarde de dauw van de vrede
wordt ooit gehoord uit mensen-monden dat woord:
wij zullen rusten in vrede.
KYRIE EN GLORIA
Gebed om Gods aawezigheid en Zijn ontferming Lied: “Mensen van het vuur” (melodie: lied 347)
1.Mensen van het vuur zijn wij,
door de vlam die - eens ontstoken,
hartgericht verblijdend vrij - oude grenzen heeft doorbroken.
Gids van nieuwe vergezichten, leer ons op Uw woord te richten.
2.Mensen van het vuur zijn wij, van het godbezielde leven,
om de wereld, wijd en zijd, recht en richting te hergeven.
God van liefde, licht en dromen,
dat Uw toekomst ooit mag komen.
Weg ten leven: uit “Spiegeltaal” - woorde bij de wet:
“Ik ben de Heer jouw God. Ik haalde je uit een onvrij landen bracht je naar een land van overvloed. Jij bent mijn kind. Je mag leven van wat Ik je geef en delen met wie naast je staat.
Samen zullen jullie leven van de gaven die Ik je gaf. Deel met je broer, geef je zuster wat ze nodig heeft. Zo wordt de wereld goede aarde en leef je in een land van overvloed”.
Loflied: “Ere zij aan God, de Vader”, lied 705, vers 1 e 4
HET WOORD
(als er kinderen zijn)
Verhaal voor de kinderen (zie blad 4)
Kinderlied: “t Is feest vandaag, ’t Is Pinksterfeest”, lied 683
Lezig: delen uit Handelingen 2
DE BOODSCHAP
Over vuur in de impasse en over Lucas (preek, bouwsteen 1)
Lied: “Maak ons uw liefde, God, tot opmaat”, 974, vers 1
Verstaan(baarheid) (preek, bouwsteen 2)
Lied: “Wij zij aaneengevoegd”, 974, vers 2
De Geest, die heel maakt (preek, bouwsteen 3)
Lied: “Elkaar bidden wij toe”, 974, vers 3
Het leven in de gemeente (preek, bouwsteen 4)
Lied: “”Zeg toch het goede aan”, 974, vers 4
Afsluitende woorden (preekslot)
Lied: “God, laat geen mensenkind”, 974, vers 5
HET ANTWOORD
Voorbede, stil gebed en het Onze Vader
Collecte en mededelingen. De kinderen komen terug.
DE WERELD IN
Slotlied: “Dank, dank nu allen God”, lied 704 (staande)
Een pelgrimsbede:
“Ga in de kracht die je gegeven is
in eenvoud, in vrolijkheid, in vriendelijkheid
op zoek naar liefde
met woorden die verbinden en helen
en de Geest zal met je gaan”,
gevolgd door de vertrouwde liturgische zegen
beantwoord met “Vervuld van Uw zegen”, lied 425
Verhaal voor kinderen - ds. Henri Fröhlich
Er zat een rups langs de weg. En hij zat heel erg stil.
Hij zei niemand gedag. Zo kenden de dieren hem helemaal niet. “Hé, wat is er rups”, zei sprinkhaan, “Geef eens antwoord!” Maar de rups bleef stil zitten en zei nog steeds niks. “Kun je niet opstaan rups?”, zei mier, “wacht maar ik help je wel even”. En hij stak zijn handen onder de armen van rups en hees hem overeind. Maar op zijn eigen benen staan, dat deed rups niet. Mier liet hem maar weer zakken, en zo zat hij daar weer stil, en zei niks, die rups. Ook het duwen van de tor, en het kietelen van de meikever, en het blazen van de krekel, en het smeken van de bij, en het spugen van de vlieg, en het schelden van de duizendpoot,…. het hielp helemaal niks.
Toen kwam het lieveheersbeestje voorbij. Eerst keek hij maar eens goed. Hij zei niks en hij deed niks. Hij ging alleen maar zitten, naast rups, langs de weg. Zo zat hij daar een dag. En een nacht. En nog een dag.
Na drie dagen hoorde hij zachtjes gekraak.
Dat was de rups… die open ging. “Aha”, zei het lieveheersbeestje, “ik wist wel dat je het in je had…
Toe maar, wees niet bang”. En in het licht van de eerste zonnestralen
|
